Περπατώντας

Σκέφτηκα πολλά, λίγα είπα δεν ξέρω τι γίνεται σε αυτή τη κοινωνία. Περπατώ και κάνω ταξίδια καθημερινά αλλά ακόμη να καταλάβω.. Προς τα που πάμε? Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να ζουν δεν κοιτάν ούτε τον ουρανό δεν μπορούν να πάρουν μια κανονική ανάσα.. Βαδίζω σε άγνωστα λημέρια κάποιες φορές μπας και δω κάτι καινούργιο, διαφορετικό. Μα παντού τα ίδια κ αναρωτιέμαι πως φτάσαμε όλοι εδώ.. Άνθρωποι να περπατάνε με σκυφτά κεφάλια. Να σε κοιτάζουν με πόνο αναγνωρίζω την μοναξιά σου . Το ξέρω πολύ καλά αυτό το βλέμμα κάποτε το είχα και εγώ βαδίζαμε μαζί σαν δυο καλά φιλαράκια δεν την έκρυβα με κοιτούσες και την έβλεπες τριγύρω μου. Μην ρωτήσεις το τι άλλαξε, τίποτα δεν άλλαξε απλά μετά από κάμποσο καιρό την ξέχασα.. Μέρα πάρα μέρα ξεχνούσα ότι ήταν δίπλα μου ή μέσα μου γνώρισα καινούργια κολλητάρια... Δεν λέω που και που έρχεται και μου λέει ένα γεια μα προσπαθώ και την διώχνω μακρυά. Ξέρεις δεν είναι κακία μερικές φόρες την αναζητώ και εγώ από μονη μου.. 
Μα δεν είναι για να την κάνεις παρέα συχνά.. Ξες.. 
Και όπως συνεχίζω τον δρόμο μου ακούω γέλια χαρά και λέω δεν μπορεί ονειρεύομαι , γυρνώ και παρατηρώ μια παιδική χαρά κάτι παιδιά παίζανε και γελούσαν.. Μου κάνε πολύ εντύπωση πως αυτά δεν τα είχε φίλη η μοναξιά? Πως ξέφυγαν από αυτή. Πάω δίπλα σε ένα παγκάκι και τα παρατηρώ και προσπαθώ να καταλάβω το μυστικό.. Δεν μπορώ τους ρωτώ. Μα αυτά με κοιτάνε με χαμόγελο που με κάνει να απορώ. Πως γίνεται αυτό. Φαίνεται ότι τίποτα δεν τους αγγίζει έχουν φτιάξει έναν κόσμο μοναδικό όπου για να εισέλθεις πρέπει να γίνεις σαν αυτό, το μικρό το μωρό παιδί..σαν αυτά.. Τα ζήλεψα αλήθεια. Μακάρι και εμείς οι μεγάλοι να μπορούσαμε να δούμε σαν και αυτά.. Να βλέπαμε την αξία σε πράγματα ορατά και όχι εικονικά. Να μπορούσαμε να είμαστε λίγο πιο πολύ αληθινοί λίγο πιο πολύ αγνοί.. Κάτι τέτοιες σκέψεις με κυρίευαν ετσι όπως βαδιζα γοργά γοργά στο άγνωστο..