Ήτανε μια βροχερή τρίτη πρωί, αλλά και βράδυ μαζί, γιατί ο ουρανός ήταν γκριζος ακριβώς όπως η ισσοροπία μεταξύ του άσπρου και του μάυρου. Ο ουρανός φαινόταν ήρεμος, μάλλον ήταν χαρούμενος, οι αστραπές πέφταν η μια μετά την άλλη και όσο γινόταν αυτό, ο ρυθμός της βροχής γινοταν πιο έντονος. Σαν να έπαιζε μουσική κάπου ψηλά, σαν να γινότανε ένα πάρτυ και η βροχή ήταν ο χορός..
Τα δέντρα και τα φυτά προσλάμβαναν την βροχή στα φύλλα τους, επάνω τους, μπορούσαν να μοιραστούν την χαρά της βροχής και του ουρανού του ίδιου. Ακόμα και η θάλασσα ήταν χαρούμενη και χάριζε ακόμα περισσότερο νερό σε όλη την γή.Τα ζώα όσα ζούσαν στη φύση μπορούσαν να αισθανθούν τι γίνοταν γύρω τους, και το καθένα έδειχνε την χαρά του, με το δικό του τρόπο. Όσα ζούσαν στην πόλη δεν πολυκαταλαβαίνανε τι γινόταν, μερικά ήταν φοβισμένα και κρυβόντουσαν όπου έβρισκαν. Οι άνθρωποι όλοι κοιτούσαν από μια γωνιά αυτό το θέαμα αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν.. Σε μερικούς όλο αυτό ήταν αδιάφορο και άκουγες δύο τρείς κατάρες από δώ κι από κεί, σε άλλους άρεσε η βροχή άλλα ποτέ δεν την άφηναν να τους ακουμπά και απλά την χάζευαν κάτω από μια στέγη.
Ήτανε και αυτοί όμως που την μισούσαν όποτε έβρεχε ήταν η χειρότερη τους μέρα, καταράσσοταν την βροχή ξανά και ξανά, δεν την ήθελαν καθόλου. Μα παραδόξως ήτανε αυτοί που μπορούσαν να νιώσουν την βροχή, ήξεραν κάθε φορά που έβρεχε πως ένιωθε ο ουρανός, τα σύννεφα και η ίδια η βροχή.
Άν ήταν χαρούμενη, λυπημένη, ή άμα έβρεχε απλα για να ικανοποιήσει τις ανάγκες των ανθρώπων.
Την μισούσαν μέν αλλά την ήξεραν δέν... Μήπως όμως την αγαπούσαν τελικά? κρυφά? Κανείς δεν έμαθε ποτε...
