Συμπτωση

Το μονο που χρειαζοταν ηταν μια συμπτωση. Και ολα ξαφνικα γινανε ξεκαθαρα. Επιτελους μπορουσα να δω. Ηξερα οτι αυτο που χρειαζομουν ηταν να ανοιξω τα ματια μου. Και να μην κραταω αλλο την αναπνοη μου. Αυτο που χρειαζομουν ηταν η πραγματικοτητα.

Δυο τραγουδια παιζανε παραλληλα στο κεφαλι μου το ενα μιλουσε για την ελπιδα και το αλλο για την αγνοτητα και τον ρομαντισμο. Και εκει συλλογιστηκα και ειδα οτι τα πραγματα ηταν απλα πιο απλα απο οτι φανταζομουν.

Δεν ενιωθα πια ενα βαρος στο στηθος μου, δεν ενιωθα οτι πρεπει να αποδειξω κατι σε καποιον ή σε μενα. Ημουνα ποια ελευθερη. Ελευθερη απο  την φυλακη στην οποια ειχα βαλει τον εαυτο μου.

Τα συναισθηματα πολλα, αλλα η χαρα μου ηταν αυτη που επικρατουσε. Αυτη και η Ηρεμια. Δεν ξερω πως ειναι οταν πεθαινεις αλλα ξερω οτι ξαναζωντανευσα. Οτι πλεον βρηκα αυτην που φυλακισα καπου βαθια μεσα μου. Ο φοβος της πραγματικοτητας εξαφανιστηκε. 

Ξαναβρεθηκα με τις ριζες μου.

Και ολα αρχισαν ετσι απο μια συμπτωση. Απο ενα αρθρο σε ενα σαιτ. Απο μια φωτογραφια. Απο ενα χαμογελο. και τελος μια περιεργεια.

Θυμαμαι

Θυμαμαι οταν ημουνα μικρη και επαιζα στο παρκο ολη μερα

και ο χρονος δεν ειχε καμια σημασια

Θυμαμαι οταν ημουν μικρη και εψαχνα πως να βγω εξω να δω τους φιλους μου γιατι η φιλια ηταν το μονο που μετραγε

Θυμαμαι οταν ημουν μικρη και ηθελα να βοηθησω γιατι αυτο με ολοκληρωνε με κανε ευτυχισμενη

Θυμαμαι οταν ημουνα μικρη και πρωτο ενιωσα ελξη προς το αντιθετο φυλο ηθελα τοσο πολυ να δωσω ολα αυτα που ενιωθα και ας μην ειχα ανταποκριση

Θυμαμαι οταν ημουνα μικρη εβλεπα τους γονεις μου σαν οτι ανωτερο υπηρχε οτι και να μου λεγαν μου φαινοταν φανταστικο, μαγικο.

Θυμαμαι οταν πρωτοακουσα για τον Θεο μου φαινοταν παραξενο αλλα φανταστικο οτι εχω εναν ακομα πατερα εκει πανω που ηταν πατερας ολων, αγαπουσε και προσεχε ολους μας

Θυμαμαι οταν ημουνα μικρη και εγραψα την πρωτη μου εκθεση με θεμα τι θελεις να γινεις οταν μεγαλωσεις, ηθελα να γινω γιατρος ηθελα να κανω τους ανθρωπους καλα

Θυμαμαι οταν ημουνα μικρη και απεκτησα την πρωτη μου φιλη εκει που ολοι με κοροιδευαν εκεινη ειδε κατι σε μενα και μου ειπε ΅γεια΅

Θυμαμαι οταν ημουνα μικρη και δεν ηθελα να παω σχολειο γιατι δεν ειχα κανει την εργασια μουκαι παριστανα την αρρωστη με  πονεμενη κοιλια.

Θυμαμαι οταν ημουνα μικρη και τσακωθηκα για πρωτη φορα και μετα φοβομουν τι θα πει η δασκαλα μου και εκανα..κοπανα..

Θυμαμαι οταν ημουνα μικρη και πηρα πρωτη φορα βαθμους δεν πολυκαταλαβα τι σημαινε αλλα ηξερα οτι θα με δυσκολευε στο μελλον

Θυμαμαι οταν ημουνα μικρη και διαβασα το πρωτο μου εξοσχολικο βιβλιο συναρπαστηκα γιατι με πηγε σε εναν αλλο κοσμο και καταλαβα οτι υπαρχουν και αλλοι κοσμοι εκτος απο τους δικους μας

Θυμαμαι οταν ημουνα μικρη δεν με ενοιαζαν τα λεφτα, δεν με ενοιαζε τιποτα σχεδον , απλα ηθελα να ζω, ζουσα αληθινα και  ευτυχισμενα.

Frida Kahlo

The Broken Column

Can you feel the pain of Stability?

Θα ΄ταν αδικο

Θα ΄ταν αδικο αμα δεν πηγαινα μπροστα και έμενα πισω στη μοναξια.

Θα 'ταν αδικο να 'μαι σκατα αφου μπορω να χαμογελω με ξεγνοιασα.

Θα 'ταν αδικο να μην ηξερα την αξια μου μεσα απο την καφριλα μου.

Θα 'ταν αδικο να μην ειμαι καλα για συμφεροντα μη υπαρκτα.

Θα 'ταν αδικο να ειχα καρδια και να την πληγωνα συχνα.

Θα 'ταν αδικο να μιλω για συναισθημα οταν δεν εχω καταλαβει το αισθημα.

Θα 'ταν αδικο να περιμενα χωρις να εδινα.

Θα 'ταν αδικο να ειχα ελπιδα και να μην εβλεπα την αληθεια.

Θα 'ταν αδικο να επιζητουσα την γνωση ενω δεν εχω "νιωσει"

Θα 'ταν αδικο να εψαχνα το νοημα μιας ιστορια χωρις ουσια.

Θα 'ταν αδικο να διαβαζα και να μου αμαθης.

Θα ταν αδικο να κατανοοω και να μην επικροτω.

Θα 'ταν αδικο να περιφερομαι και να υπαρχω χωρις να ζω και να εκφραζομαι

Θα 'ταν αδικο να μην εδινα αγαπη αφoτου ειμαι γεματη απο αυτην.

Θα 'ταν αδικο να με λενε ελενη και κανενας να μην με ξερει.



Το "θα ταν αδικο" ειναι ενα ποιημα προσωπικο,δικο μου για μενα. Ηθελα απλα να το μοιραστω μαζι σας. Σας ευχαριστω.

"ΒΟΡΕΙΑ"

Βορειοι ανεμοι χτυπανε την  καρδια

Ερχονται και φευγουν δυνατα

Αρπαζοντας το κορμι γοργα

με την μουσικη χαρωπα.

Εχω την τρομπετα να με τραβα

σε αγνωστα νερα. 

Βλεπω με μια ματια

Το αγνωστο να με κοιτα.

Και σκεφτομαι ξαφνικα

δεν θελω να κολυμπησω στα βαθια.

Βλεπω τον φοβο να με κρατει

τον τρομο να επικρατει

Η συγχυση περνει μπρος

και ολα τα διαλυει καθοδος

Νιωθω να με εξιταρει

ολο αυτο που περναει

Παντα με τη περιεργεια συναισθηματων

Διαχωριζομαι και μπερδευομαι

Αναρωτιεμαι και σκεφτομαι

Δεν ξερω αμα ειναι παγιδα

ξερω ομως οτι ενδιαφερομαι.

"ΚΑΠΑΡΟ"

Γιατι να συμβιβαστω με οτι δεν ειναι αρκετο

Οτι δεν προσφερει δεν συμφερει

Η μεση κινηση φερνει συγχυση

Η λυση δεν ειναι η λυπηση

Η πραξη πρεπει να δοκιμαζει

Την αντοχη και την επιμονη

Για να κοπιασει η λεξη στο χαρτι

Οπου παει ας με βρει

Απο οπου ερθει ας σωθει

Οπου ειναι θα φανει

Για αυτο κανε πιο κει

Fate

In ancient Greece, people believed that the fate of someone was controlled by the Moirai, who worked for the Gods and by judging the lifestyle of a person they would give them good or bad luck.

 Zenovia was a young girl who lived in Sparta, her father was a general in the army so she hardly saw or knew him. She spent most of her days in the house with her mom who taught her, how to cook and do the house chores. When she wasn't at home she spent her free time in the temple, praying for her father to return victorious and praying that one day she would also marry a man as brave as her father.

Few years later Zenovia was now an adult and she ought to get married. When she first heard that her mom wanted to give her to an old man who had just lost his wife she ran to the temple. There she prayed to the Gods that the old man dies and they give her a brave husband who would be worthy. The Gods heard her prayers and the old man died.

One day her mom send her to the forest to gather some flowers for the celebration of the victory of her father. She was in the forest searching for the flowers when suddenly she heard a deer screaming and running towards her, frightened she began running. All of a sudden she heard the deer screech and fall down. She went towards it to see what happened and she saw a tall young man armored. He tells her "Do not be frightened, I killed the deer" She then thanked him and brought him to her father. Who hearing about his bravery told him "Thank you for saving my daughter, If you fight and win my strongest soldier I will give her to you" the young man accepted the challenge. 

The next day all the generals and soldiers gathered to see the fight of the young man and their strongest soldier called Beast cause of his height and body statue. The young man was stripped off his armor and was given a staff and sling as weapon. He quickly finds a stone, and as the fight begins he dodges the two first strikes. He then finds an open field and strikes with the stone hitting the forehead of the beast resulting to its death. Everyone then howled with joy and the father said : " You truly are a strong warrior, as I promised my daughter is yours" 

Zenovia was very happy and went to the temple to thank the Gods cause she had met her fate in the eyes of a soldier...

Ειμαι Εδω

"Ψάξε με και θα με βρείς" είπες..
Σε ψάχνω αλλά είσαι χαμένος
Σε αναζητώ μέσα στης νύχτας το σκοτάδι
μα δεν είσαι πούθενα..
Έλα! ήρθα είμαι έδω
Νιώσε! ένιωσα είμαι έδω
Δείξε! έδειξα είμαι έδω
Δεν θές! θέλω είμαι έδω
Φυγε! εφυγα δεν αντεξα ομως
 γυρισα εκει που η καρδια ανηκει
σε εσένα.. Ειμαι εδω!
Όποιο εμπόδιο και να έβαλες  ήμουνα, είμαι και θα είμαι έδω!

ΕΛΈΥΘΕΡΗ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΈΝΗ

Είναι δύο αλλά είναι ένας.

Δύο αντρες μια γυναίκα

Μια γυναίκα δύο έρωτες

Ένα θέλω ένα δεν ξέρω

Φυλακισμένη στο σύστημα του έρωτα

Έρωτας.. κάτι επαναλαμβανόμενο μέν

αλλά μοναδικό δε..

Κάθε φορά κάτι διαφορετικό 

με ένα κοινό, ένα συναίσθημα που

Μια σε ανεβάζει μια σε κατεβάζει

Μια θές να το μοιραστείς με όλους 

Μια να το κρατήσεις για τον εαυτό σου

Το διεκδικείς και σε διεκδικεί

Είναι ένα απαραίτητο όργανο της ψυχής

Ο έρωτας σε κρατάει πάντα στα δεσμά του

Αν και μερικές φορές ξεφέυγεις αλλά οχι για πολύ

Τον αναζητάς και αυτός σε υποδέχεται 

όλο χαρά με ανοικτές αγκάλιες.

Με αυτόν νιώθεις Ελέυθερη, χωρίς αυτόν Πολιορκήμενη...