Συμπτωση

Το μονο που χρειαζοταν ηταν μια συμπτωση. Και ολα ξαφνικα γινανε ξεκαθαρα. Επιτελους μπορουσα να δω. Ηξερα οτι αυτο που χρειαζομουν ηταν να ανοιξω τα ματια μου. Και να μην κραταω αλλο την αναπνοη μου. Αυτο που χρειαζομουν ηταν η πραγματικοτητα.

Δυο τραγουδια παιζανε παραλληλα στο κεφαλι μου το ενα μιλουσε για την ελπιδα και το αλλο για την αγνοτητα και τον ρομαντισμο. Και εκει συλλογιστηκα και ειδα οτι τα πραγματα ηταν απλα πιο απλα απο οτι φανταζομουν.

Δεν ενιωθα πια ενα βαρος στο στηθος μου, δεν ενιωθα οτι πρεπει να αποδειξω κατι σε καποιον ή σε μενα. Ημουνα ποια ελευθερη. Ελευθερη απο  την φυλακη στην οποια ειχα βαλει τον εαυτο μου.

Τα συναισθηματα πολλα, αλλα η χαρα μου ηταν αυτη που επικρατουσε. Αυτη και η Ηρεμια. Δεν ξερω πως ειναι οταν πεθαινεις αλλα ξερω οτι ξαναζωντανευσα. Οτι πλεον βρηκα αυτην που φυλακισα καπου βαθια μεσα μου. Ο φοβος της πραγματικοτητας εξαφανιστηκε. 

Ξαναβρεθηκα με τις ριζες μου.

Και ολα αρχισαν ετσι απο μια συμπτωση. Απο ενα αρθρο σε ενα σαιτ. Απο μια φωτογραφια. Απο ενα χαμογελο. και τελος μια περιεργεια.