Ονριλ

Σαν να μη νοιαζοτανε κάνεις πια. Οι καιροί είχαν αλλάξει για άλλη μια φορά και με αυτό τα συναισθήματα μας. Ήταν τόσο περίεργο γιατί ήταν πρωτόγνωρο. Ποιος θα το φανταζόταν ότι μια μέρα δεν θα υπήρχαμε; Ότι θα εξαφανιζομασταν τόσο απρόσμενα που ούτε η ιστορία δεν πρόλαβε να μας καταγράψει. Ειμασταν παράδοξοι. Ένα έκτρωμα της φύσης που δεν κατάφερε να σταθει σε αυτό τον πλανήτη. Όπου όλοι και όλα το απαρνηθηκαν. Δεν νιωσαμε πότε κατανοηση μήτε αποδοχή. Μα τελικά δεν είχε σημασία γιατί δεν αποζητουσαμε  κάποιο από αυτά. Ειμασταν ελεύθεροι. 

Ομπρέλα

Πόσο καιρό να θέλει για να φύγει η βροχή ;

Πόσο καιρό να θέλει για να φύγεις και εσύ ;

Αναρωτήθηκα καθώς περπατούσα τον δρόμο εκείνη την μέρα κρατώντας μια ομπρέλα 

και ξαφνικά σε είδα στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Ήτανε τόσο απρόσμενο άλλα δεν με είδες, περπατούσες με μια κοπελιά την κρατούσες αγκαλιά

απ' ότι μπορούσα να διακρίνω της μιλούσες γλυκά, ήσουν ευτυχισμένος. 

Χαμογέλασα η αλήθεια είναι, από την μία πρέπει να χάρηκα που έδειχνες καλά από την άλλη με κυρίεψε ένα αίσθημα νοσταλγίας και είπα στον εαυτό μου, μήπως μοιάζαμε και εμείς έτσι κάποτε όταν είμασταν μαζί ή μήπως είμασταν πιο ευτυχισμενοί, δεν μπορούσα να θυμηθώ και έτσι προχώρησα, συνέχισα να περπατώ.

Λαχτάρα

Λαχτάρισα τον έρωτα σου , τα μάτια σου πάνω στα δικά μου

Τα κορμιά μας να γίνονται ένα κάτω από το ξέφωτο της αυγής

καθώς φιλούσες και τραβούσες τα ζουμερά χειλάκια μου.

Λαχτάρισα να σε πέρνω στην αγκαλιά μου και να σου χαμογελώ

να σου λέω οτι θα 'μαι για πάντα εδώ.

Λαχτάρισα τις ξέγνοιαστες βόλτες μας, χωρίς λόγο και σκοπό

χώρις να έχουμε ούτε μια δραχμή. Να μας γεμίζει χαρά ο έρωτας μας,

η αθώα ελπίδα οτι θα είμαστε για πάντα μαζί.

Λαχτάρισα το να με έχεις σαν πριγκίπισσα κυριολεκτικά

να με φροντίζεις να με σέβεσαι, να με νοιάζεσαι και να με αγαπάς.

Λαχτάρισα το μοναδικό βλέμμα σου να με κοιτά

να μου μιλάς χωρίς φωνή μονο με την ψυχή.

Λαχτάρισα το χαμόγελο σου, είτε ήταν κάτι αστείο που είχα πεί

είτε ήταν μια αμήχανη μου στιγμή ήτανε πάντα όμορφο.

 

5:24:4/9

I didn't try this time and that was your fault.
I have learned to fight but with you alone.
Do not serenade my heart, speak the truth.
If you do not want to be free then do not come to me.
I know I intimidate you, so why still looking at me?

I have always been here and you somewhere else.
I do not want to talk cause I got nothing to say anymore.
I fought so many battles but never won the price, to get close to your heart.
I once knew you but I cannot say the same now
You once knew me but I am not the same now

I got tired and filled with scars after this long term war
but was I fighting for you or for myself? I don't know.
I could not conclude so I gave up.

The fighting is over and so is the war.
I  might have lost a piece of my heart and my mind
but hope was always like a fuel it was what kept me going.
My survival potion..

2/15

Ποιό το νόημα της ζωής αν δεν μπορείς να είσαι ευτυχής

Αν όσο και αν προσπαθείς είσαι πάντα ελλιπής

Οποίο δρόμο και να επιλέξεις

Παλι στο ιδιο αποτελεσμα πεφτεις

Κανεις δεν μπορει να καταλαβει

Κανεις δεν μπορει να σε νιωσει

Εισαι ο εαυτος σου εσυ και παλι εσυ,

Ναι δεν μπορεις να σαι παντα μιζερος

Αλλα και η θετικοτητα δεν με βοηθησε

Η Ελπιδα, η Πιστη με εγκατελειψαν..

Με κατακτησε το κενο, η αδιαφορια

Αν δεν μπορω να ειμαι νοημων

Τοτε τιποτα δεν εχει νοημα...

Οι Μελαγχολικές νυχτες

Μου λείπεις και το παραδέχομαι δεν ντρέπομαι. Είπα να σου γράψω να εκφραστώ να σου πω για τον έρωτα που νιώθω ακόμη μες στα στήθη μου. Το ξέρω είναι τρελό μα δεν μπορώ να κρυφτώ ούτε από μένα ούτε από σένα. Χαμογελάς καθώς με κοιτάς. Και καθώς με διαβάζεις . Τι να πω. Άνθρωπος είμαι κ εγώ πρέπει να εκφραστώ. Πρέπει να τα πω αλλιώς σαν ότι θα σκάσω νιώθω πάλι. Δεν αξίζεις την συντροφιά μου, η αγάπη μου για σένα χάνεται κάπου μέσα σε αυτό τον κόσμο μα δε πειράζει οι αναμνήσεις είναι αυτές που μένουν. Ακόμα και όταν όλα πάνε σκατα εγώ θα σε θυμάμαι κ θα χαίρομαι. Γιατί σε έζησα κ σε αγάπησα και σε ένιωσα κ σε απόλαυσα. Μην ανησυχείς για μένα είμαι καλά. Όπως προκυρηξες είμαι δυνατή. Γυναίκα με τα όλα της πραγματικά. Πάντα με ξαφνιάζε που γνώριζες εμένα πιο πολύ από μένα. Μου λείπεις και μπορεί να σε θέλω ακόμα. Μα το όνειρο αυτό, μόνο αυτό θα παραμείνει όνειρο. Τραβήξαμε διαφορετικόυς δρόμους,εγωιστικόυς. Βάλαμε τον εγωισμό μας πάνω από την αγάπη. Τουλάχιστον εσυ. Μα δεν πείραζε σαν έτσι φαίνεται να είναι η ζωή. Μα εγώ παρόλα αυτά θα σε θυμάμαι γιατί με άγγιξες βλακα στην ψυχή όχι μόνο στην καρδιά. Και δεν με πειράζει που φέρθηκες εγωιστικα μόνο το ότι δεν με σκέφτεσαι πια. Αυτό λίγο πονά. Αλλά νταξει την έχω μάθει πια την μοναξιά. Την εδεχτηκα και πια μαζί βαδίζουμε τουλάχιστον μέχρι να βρω το φως μου ξανά. Τότε πάλι θα χαράζει όλο χαρά μέσα στην καρδιά. Μα είναι αυτές οι ώρες που μου λείπεις ξανά. Που λέω να σε βλέπα ένα λεπτό μοναχα,να μου χαμογελάσει ξανά να με πει μικρή του όπως κάποτε. Μα ξέρω πως αυτό δεν είναι εφικτό και για αυτό θα σε θυμάμαι κ θα χαμογελώ κρυφά. Και θα λέω το αγόρι μου ακόμα με αγαπά. Θα ζω μέσα στο όνειρο, στην φαντασία του να σε έχω ξανά.

Document 89

I laughed at your stare, I knew what it meant but I didnt care. I kept laughing and you do look more handsome than you did on that day. I just imagine you. Allow me to do the honors and get you angry.

Περπατώντας

Σκέφτηκα πολλά, λίγα είπα δεν ξέρω τι γίνεται σε αυτή τη κοινωνία. Περπατώ και κάνω ταξίδια καθημερινά αλλά ακόμη να καταλάβω.. Προς τα που πάμε? Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να ζουν δεν κοιτάν ούτε τον ουρανό δεν μπορούν να πάρουν μια κανονική ανάσα.. Βαδίζω σε άγνωστα λημέρια κάποιες φορές μπας και δω κάτι καινούργιο, διαφορετικό. Μα παντού τα ίδια κ αναρωτιέμαι πως φτάσαμε όλοι εδώ.. Άνθρωποι να περπατάνε με σκυφτά κεφάλια. Να σε κοιτάζουν με πόνο αναγνωρίζω την μοναξιά σου . Το ξέρω πολύ καλά αυτό το βλέμμα κάποτε το είχα και εγώ βαδίζαμε μαζί σαν δυο καλά φιλαράκια δεν την έκρυβα με κοιτούσες και την έβλεπες τριγύρω μου. Μην ρωτήσεις το τι άλλαξε, τίποτα δεν άλλαξε απλά μετά από κάμποσο καιρό την ξέχασα.. Μέρα πάρα μέρα ξεχνούσα ότι ήταν δίπλα μου ή μέσα μου γνώρισα καινούργια κολλητάρια... Δεν λέω που και που έρχεται και μου λέει ένα γεια μα προσπαθώ και την διώχνω μακρυά. Ξέρεις δεν είναι κακία μερικές φόρες την αναζητώ και εγώ από μονη μου.. 
Μα δεν είναι για να την κάνεις παρέα συχνά.. Ξες.. 
Και όπως συνεχίζω τον δρόμο μου ακούω γέλια χαρά και λέω δεν μπορεί ονειρεύομαι , γυρνώ και παρατηρώ μια παιδική χαρά κάτι παιδιά παίζανε και γελούσαν.. Μου κάνε πολύ εντύπωση πως αυτά δεν τα είχε φίλη η μοναξιά? Πως ξέφυγαν από αυτή. Πάω δίπλα σε ένα παγκάκι και τα παρατηρώ και προσπαθώ να καταλάβω το μυστικό.. Δεν μπορώ τους ρωτώ. Μα αυτά με κοιτάνε με χαμόγελο που με κάνει να απορώ. Πως γίνεται αυτό. Φαίνεται ότι τίποτα δεν τους αγγίζει έχουν φτιάξει έναν κόσμο μοναδικό όπου για να εισέλθεις πρέπει να γίνεις σαν αυτό, το μικρό το μωρό παιδί..σαν αυτά.. Τα ζήλεψα αλήθεια. Μακάρι και εμείς οι μεγάλοι να μπορούσαμε να δούμε σαν και αυτά.. Να βλέπαμε την αξία σε πράγματα ορατά και όχι εικονικά. Να μπορούσαμε να είμαστε λίγο πιο πολύ αληθινοί λίγο πιο πολύ αγνοί.. Κάτι τέτοιες σκέψεις με κυρίευαν ετσι όπως βαδιζα γοργά γοργά στο άγνωστο..

Preposterous!

I felt embarrassed when your words made love to my soul. The feeling was preposterous.. How come I enjoyed it so much? And how come it was all so simple?

well?

After conquering what you ve desired for a long time and after the feeling of a victor fades away then what remains? Is it your selfish lust of keeping it just to ease your pride? Or is it of admitting your defeat against your momentary desire? Is it then real? Your desire? Are you then a victor or just a loser?